Bir Demet Şiir…

YENİ YÜZYIL

Ecdadın yedi kat üstünde tepinir bir asır
Bihaber gezinir, zıplar ve ezilir altında yatır
Onlar zanna uyup niyet bağlayınca ağaçlara
Hakikat kaçar, kendine bir avuç alem yaratır.

Pek bir ayyaş, kara, topal bir yaratık.
Vallahi itinayım bakmaya, toplanır kaçarım…
Koşar iken duysam uğultu, görsem bulanık,
Yine de hayasızca, dönüp aynaya, bakarım.

Geriye dönünce önünü göremezmiş insan.
geceyi görmeyen ne kadar, nasıl yürür?
Eğer gerisin geriye kaçan yaşar ise,
Bilinmeze koşan ne zaman, nerede ölür?

Zaferler, naralar, feryatlar kayıp…
Kime sorsam rüya der, sana sorsam da ayıp
Nicedir dolaştığım yer düzlük, bayır, tepe
Ve dursam çiçek açacak hayat, yine ölümü kınayıp

Sonunu ben yazmadım, canım, herkes gibi
Ancak imzaladım önüme konan senedi
Cümle alem bilirdi, bana bir şey demedi
Velhasıl şiirler öldü ve şairler türedi…

Şimdi söyle, gökte bulduğum niçin yerde?
Gözümde kaplanan apaçık bir perde dilim,
Ayağıma bağlanan halatlar kara;
Sesim inim inim, neredesiniz, nerede?

Bükre Sena Sait