Hayata dair pek çok alışkanlığı hatta ihtimali dahi özlediğimiz şu günlerde kişinin kendini ifade edebilmesinde önemli unsurlardan biridir kariyer. Bir işe yaradığını hissedebilmek, ortak payda buluştuğun kişilerle bir proje inşaa edebilmek, emeğinin karşılığını alarak hayatını alıştırdığın standartlarda devam ettirebilmek.

Sevdiklerimizden ayrı, hastalık ve yas süreçleri yaşanılan, kısıtlamalara ayak uydurarak hayatta kalmaya çalıştığımı bu süreç neredeyse bir yıldır devam ediyor. Bu süreçte ekonomik olarak yaşanan kayıplar pek çok bireyin çalışabilmesini de engelliyor.
Bu alanlardan ikisi hakkında örnekler vermek istiyorum bugün. Tüm sektörler kıymetli hele ki şu günlerde sağlık alanında hizmet veren kişilerin değeri tartışılamaz dahi. Öte yandan bu iki sektörde var olan dostlarımla yaptığımız sohbet bu yazının çekirdeği oldu.

İlki sanat, elbette sanata bir sektör demek yakışık almaz. Çünkü sanatçı olmak bir meziyetin ve bilginin ötesinde ruhun bir hediyesidir ve yaşam tarzıdır bunun ötesinde sanat ilham alınarak gerçekleştirilirken aynı zamanda ilham da verir. Toplumun farketmesi gereken mesajlar, bilgiler sanat vasıtasıyla çok daha etkileyici ve akılda kalacak şekilde de iletilmiş olur. Maalesef son 10 aylık dönemde sanatçılar da zor durumda. Pek çok sanat merkezi kapandı, pek çok etkinlik iptal edildi. Bir sanatçı için, sanatını icra edememek ekonomik bir ihtiyacın yanı sıra bir iletişim şekli. Dolayısıyla sanatçılarımızın uzunca bir süredir soluksuz kalmış gibi. Oysa hayata dair fark etmek için, estetik ve güzellikle hayranlık duygusunu hissetmek için ihtiyacımız var sanata. Bu nedenle uzaktan ve online olarak gerçekleştirilen etkinliklere
katılarak bir nebze de olsa destek olabileceğimizi düşünüyorum.

İkinci sektör de lokantacılık. Eskiden kutlamalar için, buluşmalar için, kafamızı dağıtmak için bir cafe ya da restorana giderdik. Farklı bir atmosferde oturmak, sohbet etmek, bu sohbeti bazen bir çay bazen de leziz bir yemekle taçlandırmak ne iyi gelirdi. İyi günde kötü günde yanımızda olup bize hizmet eden bu sektörün çalışanları da çok zor durumda, pek çoğu kepenk indirirken, kalanlar da günü kurtarmak için çabalıyor. Ben haftada bir gün dışarıdan yemek söylemeye çalışıyorum biraz olsun destek olabilmek adına.

Pandemi er ya da geç bitecek, dilerim bizden aldıkları bu kadarla kalsın ve kısa zamanda eski günlerimize geri dönebilelim. O gün gelinceye kadar da imece usulü hayatta kalalım ve diğerlerini de ayakta tutalım.