Manilerden yılmadı ustalığını sergilediği atölyede ürettikleriyle hayata bağlandı

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

AA

ISTANBUL (AA) – Ankara’da staj yaptığı meslek lisesinde kaynak yaparken 7’nci kattan düşen İnanç Kaya, bilinçsiz birinci yardım sonucu omurilik felci oldu. 18 yaşında yatağa bağımlı kalan Kaya, insanların kendisine acımasını istemediği için sokağa bile çıkmak istemedi.

Ailesiyle kent değiştirmeye karar veren Kaya, İstanbul’a geldiğinde birinci tekerlekli sandalyesini hiç tanımadığı birinin yönlendirmesiyle Türkiye Omurilik Felçlileri Derneğinden fiyatsız aldı.

Dernekte kendisi üzere birçok şahısla tanışınca umutları yine yeşeren Kaya, meslek lisesinde edindiği bilgilerle derneğin atölyesinde üretime başladı.

Çalışmaya başladıkça özgüveni yerine gelen Kaya, maddi olarak geçimini de sağladı. Bu sırada evlenip bir çocuk sahibi olan Kaya, yaşadıklarını ve ilham veren uğraşını “5 Eylül Dünya Omurilik Felçlileri Günü” kapsamında AA muhabirine anlattı.

“Fiziki ve mimari maniler toplumsal hayata katılmamızı imkansız hale getiriyor”

Tekerlekli sandalyesine kavuştuğunda özgürlüğüne kavuşacağını düşünen Kaya, “Sosyal hayata tekrar katılacağımı düşünüyordum. Oysa bu türlü olmadı zira dışarıdaki fiziki ve mimari pürüzler, biz engellilerin toplumsal hayata katılmasını imkansız hale getiriyor.” dedi.

Sıkıntıları sadece kendisinin değil, ailesinin de onunla yaşadığını lisana getiren Kaya, “Sadece fizikî pürüzlerle değil, birebir vakitte toplumun duyarsızlığıyla da çaba ediyoruz. İtinasız park edilmiş araçlar var, kaldırımların rampaları yok. Bir de buna insanların duyarsız bakışları eklendiği vakit biz engelli insanların dışarı çıkması daha güç oluyor.” diye konuştu.

Kaya, Türkiye Omurilik Felçlileri Derneğinde pürüzler için gayret verildiğini belirterek, “Bütün manileri ortadan kaldırabilmek için savaşımız sonuna kadar devam edecek. Çabamızı hiçbir vakit bırakmayacağız. Bizi tanımaları lazım, bizi bilmiyorlar. Bizim dışarı çıkıp, hayata tam manasıyla iştirak sağlamamız gerekiyor ki bizim var olduğumuzu anlasınlar. Bizim var olduğumuzu anladıklarında esasen bütün mahzurlar kalkacak.” sözünü kullandı.

Birçok engellinin dışarıya utandığı için çıkmadığını anımsatan Kaya, kimilerinin hayattan büsbütün koptuklarını ve çalışmadıklarını söyledi.

Kaya, dernekte verilen eğitimlerle kendi dahil birçok insanın iş sahibi olduğunu söz ederek, “Biz hayatta bir şeyler başardıkça kendimize olan özgüvenimiz artıyor. Özgüvenimiz arttıkça üretebiliyoruz. Bir sağlıklı insanın yapamadığı bir şeyi imkan verildikten sonra biz yapabiliyoruz. Yalnızca imkan verilmesi gerekiyor.” halinde konuştu.

“Aşık oldum, evlendim, çocuğum var”

Dernekte çalışmaya nasıl başladığını anlatan Kaya, şöyle devam etti:

“Hayat ‘bitti’ dediğin yerde tekrar başlıyor. ‘Elinden bir iş geliyor mu?’ dediler. Usta olduğumu söyledim. Atölyelerde çalışmamı teklif ettiler. Çalışırım, üretirim, ellerim tutuyor. Orada da özgüven geldi, para kazanmaya başladım. İnsan aşık da olabiliyormuş. Aşık oldum, evlendim, çocuğum var. Bu manileri aşabildiysem, başka arkadaşlarım da bunları başarabilir. Yalnızca bir engelli ben değilim. Biz engelli insanlara insanca davranılması ve yok sayılmaması gerekiyor. Biz engellilere imkan verildikten sonra her şeyi başarabileceğimizi bilsinler. Öbür engelli arkadaşlarım da çıksınlar, hayata tam manasıyla iştirak sağlasınlar ki herkes var olduğumuzu hissetsin.”

Dernekteki akülü sandalye atölyesinde sandalye tamir eden, deri atölyesinde çalışan, epoksi atölyesinde eserler üreten Kaya, “Engelli arkadaşlarımız meskende oturduğu sürece hiçbir biçimde hayata iştirak sağlayamaz. Kendilerini meskenlerine hapsetmesinler. Bizi meskende kalmamız için dışarıdaki kurallar zorluyor lakin Türkiye Omurilik Felçlileri Derneği bunu yapabildiyse bunu herkesin yapması lazım.” diye konuştu.

Kaya, dernek bünyesinde yürütülen çalışmalarla ilgili de “Biz insanları bilinçlendirmeye çalışıyoruz. Ehliyet alabildiklerini öğretmeye çalışıyoruz, evlenebileceğini, sevebileceğini, gezebileceğini, özgürce yaşayabileceğini gösteriyoruz. Biz sıkıntıları daha evvel yaşadık, onlar yaşasın istemiyoruz.” diyerek kelamlarını tamamladı.

Muhabir: Gökçe Karaköse