Yazar Paulo Coelho der ki: “Kişi yapamayacaklarından çok, yapabileceklerinden korkar”.

Bazen hayallerimizin gerçekleşmesi korkutur bizi, ya da onları gerçekleştirebilecek güce sahip olduğumuz gerçeği. Yapılan araştırmalar kanıtladı ki zihnimiz gerçekle illüzyonu ayırt edemiyor. İşte bu yüzden bazen hayal ederken veya rüya görürken kalbimiz hızla atıyor, gülüyor ya da ağlıyoruz. Ve yine kanıtlandı ki eğer bir şeyi hayal ederek, bu duyguları yaşarsak ve bunu düzenli olarak yapıp, gereken adımları atarsak başarı bizim. Hatta olimpiyata hazırlanan sporcular bu taktiği kullanıyor ve simülasyonlarla çalışıyorlar.

KIYASLAMALAR

Gerçekler böyleyken bir de içinden geçtiğimiz süreçler var. Bazen danışanlarım, hedeflerinin olduğunu ancak bir türlü adım atamadıklarını, garip bir rehavetin içinde olduklarını söylüyorlar. Vakitlerini, hedeflerine bir adım yaklaşmak yerine boşa geçirdiklerini anlatıyorlar. Tahmin ettiğiniz gibi genellikle kendilerini akıllı cep telefonlarının ekranlarında birilerinin hesaplarını incelerken ya da bir oyunda saatler geçirirken buluyorlar.

Bizler hep başkalarıyla ilgilenmeye alıştırıldık. Kıyaslamalar doğrultusunda başarılı ya da başarısız ilan edildik, genellemeler içinde listede kaçıncı olduğumuza göre bize dayatılan yaşamları yaşadık. Bireysel olarak güçlü ve zayıf yanlarımızı keşfedemedik, okulda aldığımız notlar bize kimlik oldu. Evdeyse ailemizin hayalleri ve hedefleri çöktü üstümüze. Onların uygun gördüğü zamanlarda ve miktarlarda yemekle başladı aslında her şey, sonra karşılaştırmalar başladı “bak kuzenin ne güzel yiyor, bak kardeşin nasıl da uslu, başka filancanın oğlu ne güzel iş buldu, bak filancanın kızı evlendi bile”… Tüm bunlar da bizim kendi hayallerimizle aramıza mesafe koyuyor. Hayallerimizin peşinden giderken kurulu düzenimizi kaybetmekten, ailemizi hayal kırıklığına uğratmaktan, dışlanmaktan korkuyoruz.

CESARET

Yapabilecek olduğumuzu bilsek de yapacak cesareti bulamıyoruz. Kendi yolumuzdan kaçıp, başkalarının yolundan gitmeye çalışıyoruz. Bu durumu içten içe bildiğimizden kendimizle yüzleşmek ya da bize iyi gelecek şeyleri yapmak yerine başkalarının yaşamını takip ediyor ya da anlarımızı geçiştiriyoruz.

Bazen sırf biz adım atamadık diye, kendi yolunda adım atan ve başarılı olanları kıskanıyor ya da onların yanında kendimizi kötü hissediyoruz.

Hayat daha güzel olabilir, Yaradan’ın bizlere sunduğu sonsuz ve sınırsız seçenekler içinde hayallerimize yaklaşabiliriz. Yeter ki hayallerimiz için adım atalım ve onların gerçekleşebileceğini önce kendimiz inanalım. Eğer gerçekten inanırsak o zaman rehavet perdesi de kendiliğinden kalkar ve bizler başkalarının hayatlarını yorumlamak yerine kendi hayatımızı inşaa ederiz.