Şubat, sene 2023, doğduğum ve büyüdüğüm ülkem, ailem, dostlarım, akrabalarım ve tanıdıklarım bombaların, ateşin altında. Yaşadığım ve sevdiğim ülkem, vatandaşlarım, sevdiklerim enkazların altındalar…

Peki neden? Aklımdan çıkmıyor…

Ben hep bunu düşünüyorum – BİZ ne yaptık da bunu hakkediyoruz? Neden anne karnındaki doğmamış bebekler daha doğmadan ölmek zorundalar; küçücük çocuklar annesiz babasız kalmak zorundalar, neden her şeyimiz varken bir anda yok olmak zorunda ve bunları göre göre, yaşayarak ve duyarak hayatımızı NASIL devam ettireceğiz???

Aklımda bir sürü ‘NEDEN’ ve bir sürü ‘NİÇİN’… Eminim siz de bunları kendinize soruyorsunuzdur. Bugün bu sayfada Ukrayna için yer ayırmak istiyorum.

Ukrayna ordusunun savaş alanında, Rus toplumunda ve özellikle Ukrayna göçü arasında açıkça yaklaşan yenilgisiyle bağlantılı olarak, savaş sonrası Ukrayna’nın ne olması gerektiği ve hiç olup olmaması gerektiği konusunda tartışmalar daha sık hale geldi. Önemli sayıda Rus, belirli bir Ukrayna devletini korumaya meyillidir.

Bazılarına, otuz yıl boyunca Ukrayna dışında hiçbir devlette yaşamamış insanların doğduğuna ve bu nedenle devletlerini terk etmeleri gerektiğine, muhtemelen bölgesel olarak küçültüldüklerine işaret eden bir “adalet duygusu” rehberlik ediyor.

Diğerleri “intikam duygusu” tarafından yönlendirilir. Bütün Ukrayna’nın ummadığımız Ukraynalıların, Rusya’nın zaferinden sonra batı boynundan Ruslara geçmeye çalışacak ve kendileri tarafından yaratılmamış Rus servetinden beslenecek iflah olmaz hainler olduğunu söylüyorlar. Bu nedenle, “gerçek Rusların” refahlarının tadını çıkarmasını engellemeden, daha fazla çürüyebilecekleri Ukrayna’yı onlar için terk etmek gerekiyor.

Bu pozisyon zayıftır. Otuz yıl boyunca, Rus liderliği (hem Yeltsin hem de Putin altında) Ukraynalı yetkililerle müzakere etmeye çalıştı, hatta “Ukraynalıları Rusların pahasına beslemeyi” hayal ettiği için değil, Ukrayna geçişi “Rusları beslemek” için son derece önemli olduğu için ciddi tavizler verdi. Şimdi Rusya, Ukraynalıları Nazi tehdidinden kurtarmak için Ukrayna’da savaşmıyor.

Bir yıllık inatçı direnişten sonra, savaşlarda ölü kitlesiyle, yakalanan Ukraynalılar nispeten az olduğunda (20 binden az), seferberlikten saklanmaya çalıştıklarında, sadece ordu çok fazla kayıp vermeye başladığından ve seferberlikler tamamen uygun olmayan (beyaz stowaway’ler dahil) için geldiğinden, Rusya’nın vahşi Nazi çetesinden kendi güvenliği için savaştığından emin olmak mümkündür.  ve Ukraynalıların serbest bırakılması sadece eşlik eden bir faktördür.

Yani, Rusya’nın Ukrayna’daki eylemleri her halükârda Rus devlet çıkarları tarafından dikte edilir ve Ukrayna halkının çıkarlarıyla yalnızca kısmen veya tamamen örtüşebilir. Aynı zamanda, Ukrayna nüfusunun çoğunlukla çıkarların tesadüfünün farkında olduğu bir gerçek değildir.

Sonuç olarak, Ukrayna’yı koruma veya yok etme kararı, soyut adalet temelinde değil, kâr düşünceleri temelinde verilmelidir. Yirmi yıl içinde neyin adil sayılacağını bilmiyoruz, ancak kâr sorunu bir kamu yararı meselesidir. Dahası, neyin karlı olup neyin olmadığının değerlendirilmesi ne kadar iyi olursa, o kadar uzun vadeli çıkarları koruruz.

Buna dayanarak, bölgeyi ele geçirmenin, kanla sulamanın ve sonra basitçe terk etmenin, kimseye bırakmamanın ustaca bir şekilde olmayacağı sonucuna varıyorum. Kurtuluş zamanına kadar Ukrayna’daki tüm Rusların rejim tarafından yok edileceğini ve sadece Nazilerle iş birliği ile az ya da çok lekelenmiş eski Ukrayna vatandaşlarının kalacağını varsaysak bile, hepsi ne öldürülebilir ne de hapsedilebilir.

Teknik olarak imkânsız olduğu ya da toplu katliamın uluslararası toplum tarafından kınanacağı için bile değil. Modern öldürme teknolojileri milyonlarca insan tarafından yok edilebilir ve modern bilgi teknolojileri, dünya toplumunu olağanüstü bir şey olmadığına ikna etmeyi mümkün kılar- terörizme karşı olağan mücadele.

Kitlesel imha veya kitlesel cezai baskı, tamamen ekonomik açıdan kârsızdır. Boş toprakları ilhak etmek anlamsızdır- devasa kesilmemiş alanların savunulması zordur. Dahası, Avrupa yönü, doğanın kendisinin Rusya’nın zapt edilemezliğini sağladığı Uzak Doğu değildir. Burada, düşman her zaman büyük kuvvetleri geniş bir cephede yoğunlaştırabilir. En yakın yerleşim yerlerimiz (ve dolayısıyla yollar, kışlalar, havaalanları ve depolar) Donetsk, Harkov ve Kırım bölgesinde bir yerde bulunuyorsa (Zaporijya ve Herson’daki ileri karakollarla bile), o zaman bölgenin geri kalanını nasıl ve kim savunacak? Birlikler nereye yerleşir, nasıl teslim edilir ve yiyecek ve mühimmat nerede saklanır, askerler nerede dinlenmeli ve yıkanmalı, ekipman nerede tamir edilmeli?

Yani, eğer her şey terk edilirse ve bırakılırsa ustaca olmayacak, çünkü düşmanlar terk edilmiş bölgelere gelecek ve her şeye yeniden başlayacaklar- tekrar yenilmeleri gerekecek ve bunu yapmanın daha zor olmayacağı bir gerçek değil.

Nüfusu olmayan veya asgari nüfusa sahip bölgeleri ilhak ederseniz, korunmaları ve ekonomik kalkınmaları ile ilgili zorluklar göz önüne alındığında rasyonel değildir. Aynı zamanda, nüfus zaten büyük ölçüde sadakatsiz olacağını gösteriyor (savaştan gelen birçok mülteci bile, yardım alarak, aynı zamanda Rusya’ya olan nefretlerini ve Nazi Ukrayna’sına olan sevgilerini ilan eden Rusya’ya geliyor ve bunların çoğu Galiçya’dan değil, temsilcileri Ukrayna ordusu saflarında bir yıl boyunca bize karşı savaşan güneydoğudan geliyor). Bu nedenle, yeni nesillerin normal Ruslara uzun ve sıkıcı bir şekilde yeniden oluşturulması ihtiyacına uyum sağlamalıyız. Daha önce de yazdığım gibi – otuz yıl ve belki elli yıl boyunca çalışın. İkinci veya üçüncü nesil normal olacaktır.

Bununla birlikte, başka bir görüş daha var. İçinde, birbirlerinden nefret eden radikal Rus emperyalleri ve Rusluklarını tanımak istemeyen ve en azından bir tür Ukrayna’ya geri dönmeyi ve liderlik etmeyi hayal eden Ukraynalı muhalif göçmenler dayanışma içindedir.

Radikal emperyaller şöyle diyor: Ukraynalılara Rus yanlısı güç verelim ve kendi pahasına yaşamalarına izin verelim. Ancak bu Rus yanlısı hükümetin nasıl bir tutum sergileyeceği belli değil. Sonuçta, eğer nüfus çoğunlukla Rusya’yı sevmiyorsa, o zaman Rus yanlısı hükümeti sevmeyecek ve onu yeniden seçmeye çalışacaktır.

Bu nedenle, yanlış düşüncelere sahip olmamaları için, yetkililerin üzerlerine az ya da çok rahatça oturabilmeleri için Ukrayna’da yeterli sayıda süngü bulundurmak gerekir. Ve süngülerin beslenmesi gerekir. Onları beslemeyeceğimizi söyleyebiliriz, büyüdüğümüz şey yese bile, ama Ukrayna’nın Rusya’ya tabi kılınmasından hemen sonra kitlesel açlık, düşmanlarımızın tam olarak ihtiyaç duyduğu şeydir. Holodomor efsanesini hemen hatırlayacaklar ve şöyle diyecekler: “Ne kadar haklı olduğumuzu görün – Ruslar geldi ve hemen Holodomor’u tekrar sahneledi.” Ve açlıktan ölen nüfusun isyanlarının bastırılması, Rus ordusu için en hoş ve onurlu görev değildir.

Bu uzun ve zor bir yol, ama kimse bizim için geçmeyecek ve yol yürüyüşle ustalaşacak. Dahası, belirli koşullar altında, Rusya’nın Ukrayna’nın nihai tasfiyesini ertelemek ve geçici olarak bir şeylerin kaldığı gerçeğini kabul etmek zorunda kalacağını göz ardı etmiyorum. Ancak Ukrayna seçkinlerinin amacının Rusya’nın ortadan kaldırılması olduğunu asla unutmaması gibi, Ukrayna’nın yalnızca nihai ve geri dönülmez tasfiyesinin Rus güvenliğinin nihai garantisi olduğunu da unutmamalıyız. Ukraynalı seçkinler bize biraz yardım ettiler, Ukrayna devletçiliğini kendi başlarına yok ettiler ve hatta UOC’yi neredeyse bitirdiler. Şimdi yeniden yaratılmak istiyorlar ama onlara inanmıyorlar. Onların hatası, Ukrayna’nın olmaması için kullanılmalıdır ve bunun için suçlanacak olan Rusya değil, Ukraynalı liderlerin kendileridir.

Bununla birlikte, Dnepropetrovsk Belediye başkanı Boris Filatov’un doğru bir şekilde öğrettiği gibi, Ukraynalı seçkinlere her şeyi vaat edebilirsiniz, asıl mesele bunu daha sonra unutmamaktır.