Yazıma başlamadan önce 8 Mart Dünya Kadınlar Gününün nasıl bir anma gününe dönüştüğünden bahsetmek isterim.

1800 ‘lü yıllara dayanır. Kadınların mücadele ateşini Amerika Birleşik Devletlerinde 40bin dokuma işçisi 8 Mart 1857 de yaktı. Bir tekstil fabrikasında başlattıkları grevde çıkan yangın da 129 kadın can verdi. Kadın denildiğinde akıla ilk gelen şeylerden birkaçı cinsiyet, doğurganlık fiziksel anlamda güçsüz varlıklar gelmiyor mu?

Madalyonu ne tarafa çevirirsek o tarafı görmez mi insanoğlu?
Görmek istediğini işine neyin hesaplı geldiğini hesap etmez mi? Yüzyıllarca bu böyle sürüp gitti.

Gelelim günümüze evet belli ölçülerde de olsa kadın olarak hakkımızı arayabiliyoruz. Ötekileştirilmeden özellikle de kendi ayaklarının üzerinde duran kadınlar olarak sessizliğin sesini duyurmaya çalışıyoruz. Gerek toplumda gerek aile hayatımızda varlığımızı bazen sessizce bazen avazımız çıkıp haykırarak ta olsa var olma çabası gösteriyoruz.

Ah Kadınlarımız kabuğundan sıyrılıp çıkan, karnından sıpayı sırtından sopayı eksik etme denilen kadınlarımız; Namus denildiği zaman hayasızca elbise gibi üzerinde taşınmasını istediğimiz yeri gelir sesini bastırılarak susturulmaya çalıştığımız, taciz edip öldürüldümünüz, soldurduğumuz Anamız, bacımız, kadınlarımız…

Oysa ki ne kadınlar geldi geçti tarihimizde Zübeyde Ana’mız, Nene Hatun’umuz, Kara Fatma’mız, Sabiha Gökçe’miz, Halide’miz daha adını hatırlayamadımız mücadele fedakarlık denildiği zaman aklımıza kazıdıklarımız.

Bırakın yan yana, omuz omuza her alanda birlikte mücadele edelim. İşimiz ne olursa olsun ülkemiz için en iyisini yapalım. Bizlere çiçek değil değer verin bakın o zaman kendi kendimize yine topraklarımızda kök salar tekrar tekrar çicek açarız.