0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Yurt kaybetmek nedir bilir misiniz? Nesillerdir ekip biçtiğiniz tarlaları, sıcacık yuvanızı, ekmek pişirdiğiniz ocağınızı, evladınızı gömdüğünüz mezarlığı,  her sabah selamlaştığınız komşunuzu, yüreğinize mıh gibi kazınan köyünüzü terkedip gitmek nedir, hiçbir fikriniz var mı? Yukarıdan lapa lapa kar yağarken içinizin kor gibi kavrulduğunu hissettiniz mi hiç? Ya o -hayatınızda deniz görmediğiniz halde- sizi hiç bilmediğiniz bir yarına götürecek gemilere binmenin verdiği derin huzursuzluğu? Kuşpalazından ölen bebeğin, bakımsızlıktan gözlerini yuman nenenin, bütün gece öksürdükten sonra çene kapatan dedenin geminin güvertesinden denize bırakılan cesedi şimdi nerdedir dersiniz? Her ölen için acı acı çalan çan sesi, gemide doğum yapan gelin kızın çığlığı, kan tükürür gibi bağıran vapur düdüğü, kaç nesil kulakları çınlatmıştı acaba? Sanki vebalıymışçasına karantinada geçen günler, kendilerine burun kıvırarak bakan görevliler, yarınlarından korkan ürkek gözler… En iyi ihtimalle viran bir evde; ama ekseri derme çatma çadırlarda geçen yıllar… Size verilen topraklardan zorla çıkarabildiğiniz işgalciler, arkanızdan “bitli muhacir” diye alay edenler, topraklarınıza el koyan zorbalar… Açlık, fakirlik, yokluk içinde geçen zor yıllar… Hepsinden öte çok ama çok derin bir özlem…

MONŞERLER KARAR VERDİ

Bundan 89 sene önce, İsviçre’nin Lozan kentinde bir gurup monşer toplandı… 1912 Balkan harbi, 1914–18 cihan harbi ve 1919–22 Kurtuluş Savaşı derken on yıldır kan kokusu sinen Anadolu ve Rumeli topraklarında yaşayan iki milyon insan için bir kader yazdılar. Bu kaderi yaşayan biçare insanlardan 22 bin tanesi 1923-26 yılları arasında Samsun iskelesine indi. Tıpkı 1919’da ülkemizi kurtaran hemşerileri Mustafa Kemal gibi, onlar da tütün iskelesinden “merhaba” dediler yeni vatanlarına. 89 sene önceki o kader gününün anısına, artık iyi birer Samsunlu olan mübadil torunları, -yine tütün iskelesinden- denize 89 karanfil bıraktı.