Bir bayramı daha alışverişler, ziyaretler, hediyeler,
ikram ve ibadetlerle arkamızda bıraktık, mübarek olsun.Bakıyorum da sanki
bayramlarda artık kendimizi tekrar ediyoruz. Yaşayacağı
mız şeyleri, gideceğimiz yerleri ve kimseleri,
hatta yiyeceğimiz yemekleri bile tam bir
yıl öncesinden kesin olarak biliyoruz.
Bayramlar güzeldir; Ah bir de neden bayram
yaptığımızı ve bayram yapalım diye ilahi bir hediye
olarak bize verilen bu sayılı günlerin hayatı-
mıza hangi rengi kattığını, yaşamımızda bizlere
ne kazandırdığını bilerek bayram yapsak ne güzel
olurdu. İnancımızın en büyük örneğini olan
Hz. Muhammed’in (S.A.S) “iki günü birbirine
eşit olan bir kimse aldanmıştır” şerefli hadisine
bakıyorum da biz değil iki günü onlarca yıllık
bayramları neredeyse tam bir eşitlik ve monotonlukla
yaşıyoruz. ‹nancı tamamen tekâmül kaidesine
dayanan bizlerin, ideolojisinin ismi bile
Kemalizm olan bir ulusun, dinamiklerini bu kadar
paslı bir hale getirmiş olmasına alışmak bana
biraz tuhaf geliyor.
Statik olmak çok faydalı bir şey değildir. Değişim
güzeldir. Toprak doğanın temel unsurlarından
birisidir ve topraktan kemal bularak en güzel yaratı
lışla meydana gelmiş olan insanın evrimini,
zorluktan kolaylığa doğru sürdürmesi en doğal
hareket tarzı olsa gerektir.
Ancak şimdiye kadar çoktan hayatımızdan çıkmı
ş olması gereken zorlukların bizleri hala engellemesi
karşısında bayram yapmak bana çok hoş
gelmiyor. Hala, “temizlik imandandır” diyen kutlu
bir inancı sahiplenen bizlerin, tertemiz ilahi bir
emri kirin, pasın, milyonlarca bakteri ve virüsün
içinde ifa etmeye mecbur bırakıldığımıza ve gelecek
bayramda da bunları aynen yaşayacak olmamı
za bayram yapamıyorum.
Dört milyonluk bir şehrin, aziz ve değerli yöneticilerinin
bu sorunu iki günden ibaret zannetmelerine,
bin dört yüz yıldan beri devam ede geldi-
ğinden ve kıyamete kadar devam edecek olan
bir süreç olduğundan gaşet etmelerine şaşırıyor
ve bayram yapamıyorum. Bayram alışverişlerinde
Kemeraltı’nın yaşadığı stres ve kaosa anlam
veremiyorum. Sadece arefe günümü hayır her
birbirine eşit günler boyunca bu böyle devam
ediyor.
Özürlü olan anlayışların, yaşamlarımızı engelli
hale getirmesine bayram yapamıyorum. Kaldı-
rımda yürümek istiyorum amma park etmiş
araçlardan dolayı sanki engelli koşu yapıyorum.
Bir şeyler almak için her sokağa çıktığımda, dükkânları
nda bana bir şeyler satmak için sokağa
çıkmalarına ve kaldırımları işgal etmelerine bayram
yapamıyorum.
Seyyar satıcılara bir yer tahsis edilmemesinden,
yerleşik düzen sahipleri ile göçebe tezgâhlarının
aynı kare içinde görünmesinden dolayı bayram
yapamıyorum.
Ellerinde hayatı kolaylaştırmak için güç, kaynak,
yetki ve arkalarında irade, özlem ve destek oldu-
ğu halde insanların yaşadığı sorunları çözüme
kavuşturma konusunda yapılanları yeterli görüp
hiçbir şeyin değişmediğini göremeyen gözler
önünde bayram yapmak çok da hoş gelmiyor
bana…
Yeryüzünde anlamı “barış” olan yüce bir dinin
müntesiplerinin inançlarının gereklerini yaşarken,
bunca zorlukla “savaş” vermelerine bayram
yapamıyorum. Zulüm, ister maddi isterse manevi
olsun bir şeyi yerinde kullanmamak demektir.
fiimdi sormadan edemiyorum bayramları zamanı
nda kutluyoruz da acaba yerinde kutlayabiliyor
muyuz?