DEPREM VURDU BİZİ!!
Özlem,
Küçük bir kız çocuğu,
Gece uyurken yakalandı depreme
Saatler sonra kurtarıldı.
Günler sonrası yoğun bakımdan çıkınca ilk isteği küpe oldu.
Kilis gıda bankası fedakar sorumlusu Burcu hanım bu isteği yerine getirdi…
Özlem’in artık annesi, babası ve kardeşi yok.
Kaybetti onları… artık hem öksüz hem yetim.
Hikayeler, hikayeler
Annesinin sütünü emerken ölen bebekler,
Gece izne gelerek ailesine sürpriz yapmak isteyen
Ama merdiven boşluğunda depreme yakalanarak şehit olan Mehmetçiğimiz..
Daha yeni düğününe gittiğimiz cennet yüzlü Malatyaspor kalecisi küçük yaşta yetim kalan Eyüp kardeşimiz…
Enkaz başında ölmüş ama sadece eli görünen çoçuğunun elini tutan babası,
Enkaz başında günlerce yakınlarına ulaşmaya çalışan insanlar,
Evsiz kalan, işsiz kalan, varlığını kaybeden binlerce insanımız.
O kadar çok ki hikaye…
Deprem sadece binalarımızı vurmadı…
Deprem yüreğimizi, geleceğimizi
yıkılan şehirlerde tüm hatıralarımızı vurdu..
Deprem vurdu bizi…

Deprem vurdu!!
Liyakatı,
Ahlakı,
Vicdanı,
Bilimi,
Konfor alanından çıkmayan bilim insanlarını,
Bilime inanmayanları,
İşini iyi yapmayan herkesi,
Bir liralık malı 3 liraya satmaya çalışanları
Yasal olan ama helal olmayanları,
Depremi konuşarak durduğunu,
Ve
“Allah’ın helak edin dediği köyde, melekler yaşayan bir salih kulumuz Allah’ım dediğinde;
ilk o salih kulu helak edin, çünkü o kötülüklere sessiz kaldı” cevabını verdiği gibi
her şeye “sessiz” kalan bizleri
Deprem vurdu…

Deprem vurmadı!!
Millet olarak fedakarlığımızı,
Birlik ve beraberliğimizi,
Deprem bölgesine yardım değil, herkesin birbiri üzerinde hakları vardır diyerek
Dünyanın her bölgesinden “emanetleri” gönderenleri,
Bu emanetleri ulaştıranları,
Mustafa Demir, Oğuzhan Yılmaz, Ümit, gibi İslahiye Sosyal yardımlaşma Vakfı gönül erlerini
Yurtdışından gönüllü olarak gelip, milletimiz bu halde iken otelde kalamayız diyerek arabada yatan Aydoğan, Ferhat ve Kürşat gibi kardeşlerimizi,
Tek başına olsa da uyarılarını yapan bilim insanlarını,
“oku” ile başlayan dinin bilime verdiği değeri anlayanları,
Yaraya merhem olup görünmeyenleri,
İşlerini sağlam yapan iş insanlarını,
Ve kurtarma ekipleri, sağlık çalışanları ve öğretmenlerimiz gibi görevlendirilmiş olsa da olmasa da “adanmış” olarak çalışan gönüllülerimizi ve
işini yapan “devlet insanlarını”
ve en önemlisi devletimizi
Deprem vurmadı..

Deprem Hatırlattı!!
2 yıl önce çıkamadığımız,
şimdi ise giremediğimiz yuvalarımızın,
en önemlisi sahip olduklarımızın ne kadar değerli olduğunu,
Derdimizin başkalarının dermanı olabileceğini,
Ölümün bile hayırlısının olduğunu,
İyi bir ölüm için iyi bir ömrün gerekli olduğunu, iyi bir ömrün ise hayatı sade ve temiz yaşamaktan geçtiğini,
Ülkemizi bölmek isteyenlerin her ortamda fırsatı yine kolladıklarını
Devletimizin her zaman daha da güçlü olması için daha çok çalışmamız gerektiğini,
En önemli önceliklerimizden birinin deprem olması gerektiğini
Deprem hatırlattı.

Deprem Öğretti!!
Asıl yaşam üçgeninin “akıl, bilim ve en önemlisi vicdan” olduğunu,
Araba alırken boyalımı, hasar kaydı var mı diye gösterdiğimiz hassasiyeti
ev alırken göstermemiz gerektiğini,
afet master planımızın olmadığını,
deprem öncesi, deprem anı ve sonrasında yapmamız gerekenleri bilmediğimizi,
binaların yanı sıra inancımızı da sağlamlaştırmamız gerektiğini,
bir şehri inşa etmeden insanı inşa etmemiz gerektiğini,
şehrin altyapısının gösterişli, israf olan etkinliklerden daha önemli olduğunu,
zengin fakir statü ayrımının olmadığını,
Allah isterse herkesin saliseler içinde aynı şartlara düşebileceğini
Son model Mercedes’ten inan iş insanının bir parça ekmek bulduğuna şükredebileceğini,
Betonun soğuğunun havanın soğukluğundan daha kötü olduğunu,
Sessiz sessiz içten ağlamayı,
Yunus peygamberin balığın karnında iken dediği,
“Sen her türlü noksanlıktan, eşi-ortağı olmaktan uzaksın. Şüphesiz ben kendine yazık edenlerden oldum” dediği gibi başımıza gelenlerin sebeplerini dışarıda değil içeride kendimizde aramamız gerektiğini
Deprem öğretti

Ez Cümle;
Özdemir Asaf’ın dediği gibi, kazandıklarımız bitti, yitirdiklerimiz kaldı, söylediklerimiz gitti, dinlediklerimiz kaldı, öğrettiklerimiz gitti öğrendiklerimiz kaldı.
Deprem vurdu bizi, acılarımızı acı kattı..
Deprem vurdu, hatırlattı, öğretti bize…