Hep Kaybedince Ararız !!!

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Annesi 6 yaşındaki Lösemi ile savaşan Bora’ya bakarken dalıp gitmişti. Kalbi acı içinde olmasına rağmen kararlılık duygusunun da etkisini hissediyordu. Doktorlar Bora’nın yaklaşık bir aylık ömrünün kaldığını söylemişti. Her ebeveyn gibi o da oğlunun büyümesini ve umutlarını gerçekleştirmesini istiyordu. Ama bu artık gerçekleşmeyecekti. Löseminin buna fırsat tanıması olası değildi. Oysa o oğlunun hayallerinin gerçekleşmesini istiyordu.

Annesi: “Bora, büyüyünce ne olmak istediğini hiç düşündün mü? “ diye sordu.

“Anneciğim ben büyüyünce hep “İTFAİYECİ” olmak istedim.”

Annesinin içi burkuldu, ama gülümsedi…

Bora’nın dileğini gerçekleştirebilir miyim acaba? diye düşündü. Ertesi gün Ankara’daki İtfaiye Müdürlüğü ne gitti… Ve orada yüreği en az Ankara kadar büyük itfaiyeciler ile tanıştı. Onlara oğlunun son isteğinden bahsetti. Ve oğlunun itfaiye arabasıyla şehirde küçük bir tur atmasının mümkün olup olmadığını sordu. İtfaiye Müdürü; “Bundan daha iyisini de yapabiliriz. Eğer oğlunuzu Çarşamba sabahı saat sekiz de hazır ederseniz, onu o gün şeref konuğu yapar, itfaiyeci kimliğine büründürürüz. Bizimle itfaiye müdürlüğüne gelir, bizimle yemek yer, yangın söndürmeye gelir. Hatta bize Bora’nın ölçülerini verirseniz ona üzerinde Ankara İtfaiyesi nin ambleminin olduğu gerçek bir itfaiyeci kostümü diktirir, lastik botları ısmarlarız.” dedi. Üç gün sonra bir itfaiyeci Bora’yı aldı, ona elbisesini giydirdi, hasta yatağından itfaiye arabasına kadar eşlik etti. Bora itfaiye arabasına kuruldu… İtfaiye müdürlüğüne doğru yol almaya başladılar. Kendini çok mutlu hissediyor ve içi içine sığmıyordu.

ANKARA’DA 3 YANGIN İHBARI

O gün Ankara’da tam üç yangın ihbarı olmuştu. Bora değişik itfaiye arabalarına, hatta itfaiye müdürünün resmi arabasına da binmişti. Hayallerinin gerçekleşmesi, gösterilen sevgi ve ilgi Bora’ya o kadar moral vermiş, onu o kadar etkilemişti ki; Doktorların verdiği süre tam altı ay aşılmıştı. Ancak bir gece Bora’nın bütün yaşam belirtileri, dramatik bir şekilde yok olmaya başladı. Annesi İtfaiye Müdürlüğüne telefon açıp, “Bora’nın bu dünyaya veda ederken yanında, özel kıyafetleri içinde bir itfaiyecinin olması mümkün mü?” diye sordu. İtfaiye Müdürü, küçük itfaiyecinin son anlarının yaşadığını duyunca gözyaşlarına engel olamadı. Titrek bir sesle: “Elbette dedi” “Hatta bundan daha iyisini de yapabiliriz. 5 dk içinde oradayız. Ve lütfen siren seslerini duyduğunuzda Bora’nın odasının penceresini açınız.” diye yanıtladı. İtfaiyeciler merdiveni açtılar ve Bora’nın 5. kattaki odasına doğru yaklaştılar. Tam on dört itfaiyeci Bora’nın odasına girdiler. Ve ona: Onu ne kadar sevdiklerini söylediler. Ölümle pençeleşen Bora itfaiye müdürüne baktı ve: “Efendim! Ben şimdi gerçekten itfaiyeci miyim?” diye sordu. Müdür gözyaşlarını belli etmemeye çalışarak; “Bundan şüphen mi var Bora?” diye yanıtladı. Bu kelimelerden sonra Bora gülümsedi ve: Gözlerini sonsuza kadar kapattı.

Hayat aslında Sevgi ve Umut dağıtmaktır. Hadi ellerimizi kafamızın arasına alıp düşünce gezisine çıkalım. Varsayalım bir arkadaşımızın küçük Bora gibi bir aylık ömrünün kaldığını öğrendiniz; Onunla kavga eder misiniz? Eşyalarına zarar verir misiniz? Alay eder misiniz?  Kıskanır mısınız?  Şikâyet eder misiniz? Bir şeyini çalmaya yeltenir misiniz? Canını acıtmaya kıyabilir misiniz? Cevabınız HAYIR değil mi? Varsayalım canınızdan çok sevdiğiniz Annenizin, evinizin direği babanızın bir aylık ömrünün kaldığını öğrenseniz; Onlara saygısızlık eder misiniz? Onları üzmeye kıyabilir misiniz? Onları kıracak en küçük bir söz veya davranışta bulunabilir misiniz? Cevabınız HAYIR değil mi? O zaman sevdiklerinizin bir aylık zamanının kalmasını beklemeyin? Sevgi ve umut dağıtmak için geç kalmayın?!.